سالن تلگراف و تلفن 

تلگراف مورس جهان را به تصرف درمی‌آورد :
الفبای مورس را ساموئل مورس ، نقاش و فیزیکدان آمریکایی با هدف سهولت ارسال پیام‌ های مخابراتی و تلگراف اختراع کرد . الفبای مورس مرکب از علائمی به صورت خط و نقطه است . در الفبای مورس برای حروف ٣٧ علامت و برای اعداد و نقطه‌ گذاری ٢٦ علامت در نظر گرفته شده است که امروزه از طریق دستگاه‌ های تایپ مخصوص ارسال تلگراف این علائم به صورت مجموعه‌ ای از خطوط و نقاط از دستگاه فرستنده ارسال و در دستگاه گیرنده به صورت تلگراف دریافت می‌شود .
ساموئل مورس ٧ اردیبهشت ١١٧٠ ش  ١٧٩١ م  متولد شد و سال  ١٢٥٠ ش ١٨٧٢  م از دنیا رفت . او با همکاری آلفرد ویل اولین تلگراف الکتریکی و الفبای مرتبط با این سیستم ارتباطی را اختراع کرد و به این ترتیب نام خود را در صفحه اختراعات دنیا به ثبت رساند . مورس پس از پایان تحصیلات دانشگاهی خود به نقاشی علاقه‌ مند شد و پس از سال‌ ها کسب تجربه در این زمینه ، آکادمی ملی طراحی را در شهر نیویورک راه‌ اندازی کرد و پس از آن در رشته‌ های نقاشی و مجسمه‌ سازی به تدریس پرداخت . پس از آن مورس تصمیم گرفت در زمینه شیمی و الکترونیک آزمایش هایی را انجام دهد و به این ترتیب در فاصله بین سا‌ل‌ های ١٢١٤ - ١٢١٠ ش  برابر با ١٨٣٦ ـ ١٨٣٢ م  موفق به طراحی و ساخت نخستین دستگاه الکترومغناطیسی شد و امتیاز ‌آن را در کشور آمریکا به نام خود به ثبت رساند .

نخستین دستگاه تلگراف مورس نیز سال ١٢١٥ شمسی ١٨٣٧ م  ساخته و سال ١٨٤٣ میلادی ١٢٢١ ش در خطوط تلگراف اتحادیه غرب که واشنگتن را به شهر بالتیمور در مریلند مرتبط می‌ساخت مورد استفاده قرار گرفت و به این ترتیب ٣  خرداد ١٢٢٣  شمسی ١٨٤٤ م  اولین پیام تلگرافی که با کد های مورس نوشته شده بود با موفقیت ارسال شد . در حقیقت که مورس  به عنوان الفبای مورس از آن نام برده می‌شود سیستمی برای ارسال حروف و اعداد و نشانه‌ هایی است که به عنوان علائم رمزی از آن استفاده می‌شود . بر خلاف کد های صفر و یک امروزی که تنها دو حالت صفر و یک دارند ، از پنج علامت در الفبای مورس استفاده می‌شود . بسیاری بر این باورند که جرقه‌ ای که امروز ذهن بسیاری از دانشمندان و محققانی که در زمینه علوم کامپیوتری فعالیت می‌کنند را به خود مشغول کرده نتیجه تحقیقات ساموئل مورس و آلفرد ویل است که برای نخستین بار در ارسال پیام از علائم رمزی استفاده کردند .

تلفن در ایران :
در سال ۱۲۶۵ شمسی مصادف با ۱۸۸۶ میلادی ، برای اولین بار در ایران ، یک رشته سیم تلفن بین تهران و شاهزاده عبدالعظیم به طول ۷/۸ کیلومتر توسط بوآتال بلژیکی که امتیاز راه آهن ری را داشت کشیده شد ولی در واقع مرحله دوم فناوری مخابرات در تهران از سال ۱۲۶۸ شمسی ١٨٨٩ م یعنی سیزده سال پس از اختراع تلفن با برقراری ارتباط تلفنی بین دو ایستگاه ماشین دودی تهران و شهر ری آغاز شد . پس از آن بین کامرانیه در منطقه شمیران و عمارت وزارت جنگ در تهران و سپس بین مقر ییلاقی شاه قاجار در سلطنت آباد سابق و عمارت سلطنتی تهران ارتباط تلفنی دایر شد .
وزارت تلگراف در سال ۱۲۸۷ شمسی ١٩٠٨ م با وزارت پست ادغام و به نام وزارت پست و تلگراف نامگذاری شد . در سال ۱۳۰۲ شمسی ١٩٢٣ م  قراردادی برای احداث خطوط تلفنی زیرزمینی با شرکت زیمنس و هالسکه منعقد شد و سه سال بعد در آبان ماه ۱۳۰۵ شمسی  ١٩٢٦ م  تلفن خودکار جدید بر روی دو هزار و سیصد رشته کابل در مرکز اکباتان آماده بهره‌ برداری شد . در سال ۱۳۰۸ شمسی  ١٩٢٩ م  امور تلفن نیز تحت نظر وزارت پست و تلگراف قرار گرفت و به نام وزارت پست و تلگراف و تلفن نامگذاری شد . مرکز تلفن اکباتان در سال ۱۳۱۶ شمسی  ١٩٣٧ م  به ۶۰۰۰ شماره تلفن رسید و دو سال بعد بهره‌ برداری شد و در سال ۱۳۳۷ شمسی ١٩٥٨ م  به سیزده هزار شماره توسعه یافت . خطوط تلفن جدید یا کاریر نیز پس از شهریور ۱۳۲۰  شمسی  آگوست ١٩٤٧ م  مورد بهره‌ برداری قرار گرفت و ارتباط تلفنی بین تهران و سایر شهرها گسترش یافت و مراکز تلفنی تهران یکی پس از دیگری تأسیس شد .

وزارت پست و تلگراف و تلفن در سال ۱۳۸۳ شمسی ٢٠٠٤ م به نام وزارت اطلاعات و فناوری اطلاعات تغییر نام یافت .